Αλλαγών συνέχεια...(μετά λύπης μου..)

(Πριν και μετά)

Σήμερα το απόγευμα φεύγοντας από μία γιατρό στους Αμπελόκηπους, αποφάσισα να πάω με τα πόδια μέχρι το Σύνταγμα.. Δεν είχα "κατέβει" καθόλου στο κέντρο από το προηγούμενο Σάββατο.
Καθώς έφτανα στη Βουλή βλέπω 3 κλούβες και αστυνομικούς να σφυρίζουν, ενώ ακούγεται ταυτόχρονα ήχος από κροτίδες. Κάτι φώτιζε στον ουρανό.. σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω πυροτεχνήματα!


Λέω "Δεν είναι δυνατόν!", εξοργισμένη.

Προχωράω για να περάσω απέναντι στην Πλατεία Συντάγματος και βλέπω τα πάντα στολισμένα, το άλλοτε καμένο δέντρο να στέκει στην πλατεία ολόφωτο και στολισμένο, μία μπάντα να παίζει εορταστικά τραγούδια και εκατοντάδες κόσμου να τραβούν φωτογραφίες με τους αλλοδαπούς Άγιους Βασίληδες και με τα τεράστια πλαστικά δώρα που έχουν στηθεί στη μέση της πλατείας.


Μπαλόνια παντού και ένα καρουζέλ που περίμενε τον ευτυχισμένο κόσμο να καβαλήσει τα αλογάκια του..


Όλοι ήταν τόσο χαρούμενοι και τα παιδάκια έτρεχαν από δω κι από κει ψάχνοντας να βρούν τον Άγιο Βασίλη και τις μαμάδες τους που στέκονταν κάτω από το δέντρο και χαμογελούσαν πίνοντας ζεστό καφέ και άκουγαν τις εξαίσιες μελωδίες του Δήμου Αθηναιων..


Πώς μπορούν όλοι αυτοί να μην νοιάζονται? Πως χαμογελούν και τα ξεχνούν όλα μέσα σε λίγες μόλις μέρες? Εγώ δεν μπορώ. Και δεν είμαι η μόνη.. Καθώς κάπνιζα και προχωρούσα μέσα στο πλήθος με πλησίασαν δυο 20χρονοι και μου έδωσαν ένα φυλλάδιο. Τους είπα "Ευχαριστώ παιδιά!" και απομακρύνθηκα λίγο.

Κοίταξα το χαρτί και έκανα 3 βήματα πίσω και τους ρώτησα αν είναι δική τους πρωτοβουλία και μου είπαν " Όχι μόνο δική μας..Θα δεις!", μου χαμογέλασαν και έφυγαν..


Τίποτα δεν έχει τελειώσει.. Και χαίρομαι πολύ γι'αυτό!..

Κάθησα στα σκαλιά της πλατείας μετά από λίγο κοιτάζοντας το σκηνικό με μια διάθεση χώρις περιγραφή, έκανα άλλο ένα τσιγάρο και τράβηξα 1 ακόμη φωτογραφία... Οι 2 νεαροί είχαν κάτσει κι εκείνοι 3 σκαλοπάτια πιο κάτω από εμένα και κοίταζαν τον κόσμο..


Κάπνισα το τσιγάρο μου και ανέβηκα τα σκαλιά για να δω το σύνθημα που είχαν γράψει με σπρέυ στο πεζοδρόμιο απέναντι από τη Βουλή.. Και Ω! του θαύματος..!!....Δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ..!!

Μόνο ένα παιδί 15 χρονών το πολύ, στεκόταν εκεί και, με τα χέρια στη μέση, κοιτούσε τη Βουλή...

Αλλαγές..

(photo taken by Dark Reviews' Myspace Profile )


Σχεδόν μία εβδομάδα πριν όλα άρχισαν να αλλάζουν..Οι νύχτες πήραν άλλο χρώμα. Εκείνο της φωτιάς, και άλλη μυρωδιά, εκείνη του καμένου πλαστικού, των "χημικών", του αίματος..
Το ίδιο βράδυ είχα πάει με παρέα στο θέατρο Άλφα (Πατησίων & Στουρνάρη) για να παρακολουθήσω μία παράσταση. Μια ευαίσθητη παράσταση, γεμάτη ανθρωπιά, δύναμη, που σου άφηνε την αίσθηση ότι όλα μπορούν να αλλάξουν γύρω σου αν πρώτα καταφέρεις να αλλάξεις τον εαυτό σου. Κι όντως όλα άλλαξαν..
Φεύγοντας από την παράσταση, πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε για ένα ποτό. Περνώντας απέναντι από το Πολυτεχνείο είδαμε κινητικότητα, άτομα με πανώ στα χέρια, άλλους που έτρεχαν στη Στουρνάρη, αλλά που να καταλάβουμε?
Πήγαμε τελικά προς την περιοχή μου για ποτό, αμέριμνοι, χωρίς να έχουμε ακούσει τίποτα. Μόλις μάθαμε ότι 2 μπάτσοι είχαν σκοτώσει ένα παιδί και εξεγέρθηκαν οι "αντιεξουσιαστές", παγώσαμε..
Οι επόμενες μέρες κύλισαν ήρεμα για εμάς αλλά άσχημα για την Ελλάδα.
Τα πάντα βρίσκονταν μέσα στις φλόγες και η αστυνομία συνέχιζε "κατακρεουργεί" τα παιδιά που ένιωθαν θλίψη και οργή για το θάνατο του παιδιού, και κατέβαιναν στις πορείες.Θλιβερά σκηνικά και εικόνες ντροπής για την Ελληνική Αστυνομία.
Εικόνες από τα πεδία "μάχης" μεταδίδονταν συνεχώς, ακόμη και την ώρα της ταφής του μικρού Αλέξανδρου.. Πως να σταματήσεις όλους αυτούς που θρηνούν? Όλους αυτούς που είναι οργισμένοι για το χαμό του παιδιού? Οι, κατά τους άρχοντες της τάξης, "ταραξίες". Αλλά και πως να αναπαυθεί η ψυχή αυτού του παιδιού?
Μάλλον ο δήμαρχος Αθηναίων βρήκε τον τρόπο. Θα οργανώσει είπε από του χρόνου την ημέρα της δολοφονίας (εκείνος είπε "του θανάτου")του Αλέξανδρου, τουρνουά ποδοσφαίρου με το όνομά του.. Μεγάλη τιμή.. Νομίζω πως τώρα ηρέμησε η ψυχή του..
Κι όλοι αυτοί που τα σπάνε και τα καίνε όλα γιατί δεν πάνε να βάλουν μία φωτιά στη Βουλή? Στη Γ.Α.Δ.Α? Να σπάσουν στο ξύλο τον μοντελοπνίχτη? Παρά καίνε τα μαγαζιά του κοσμάκη και λεηλατούν αυτοκίνητα και σπίτια.. Αν καίγονταν τα δικά τους σπίτια πως θα ένιωθαν? Αυτοί δεν είναι αναρχικοί, αυτοί είναι άνθρωποι εν βρασμώ ψυχής, αλλά δεν σήκωσαν ποτέ όπλο προς κανέναν. Σε αντίθεση με τον "ράμπο" της ΕΛ.ΑΣ που φοβήθηκε ένα μπουκάλι και τράβηξε τη σκανδάλη. Αν σκότωναν το δικό του παιδί πως θα ένιωθε? Ποιόν θα κατηγορούσε? Αλλά μόνο προς τα μικρά παιδιά το παίζουν μάγκες και εξουσία..

​Χρήση​ όπλου​ γίνετ​αι με 3 προυπ​οθέσε​ις.​

Να έχουν​ εξαντ​ληθεί​ ΟΛΑ τα ηπίοτ​ερα μέσα.​
Να υπάρξ​ει προει​δοποί​ηση οτι θα γίνει​ χρήση​ όπλου​ και εύλογ​ος χρόνο​ς ανταπ​όκρισ​ης
Η χρήση​ όπλου​ να μην είναι​ δυσαν​αλόγη​ με την απειλ​ή.​
-​Εφόσο​ν πληρο​ύνται​ οι προυπ​οθέσε​ις γίνετ​αι χρήση​ όπλου​ με την κλιμά​κωση του άρθρο​υ 1, δηλαδ​ή πρώτα​ εκφοβ​ιστικ​ό (​στον αέρα)​,​ μετά ακινη​τοποί​ησης (σε μη ζωτικ​ά σημεί​α)​ και σε τρίτο​ στάδι​ο εξουδ​ετέρω​ση (​πλήξη​ με κίνδυ​νο θανάτ​ου)​
-​Ειδικ​ή προυπ​όθεση​ για τον εκφοβ​ιστικ​ό πυροβ​ολισμ​ό ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧ​ΕΙ ΚΙΝΔΥ​ΝΟΣ ΕΞΟΣΤ​ΡΑΚΙΣ​ΜΟΥ
-​Ειδικ​ή προυπ​όθεση​ για τον πυροβ​ολισμ​ό ακινη​τοποί​ησης να υπάρχ​ει είτε ένοπλ​η επίθε​ση,​ είτε κίνδυ​νος χρήση​ς όπλου​ από τον καταδ​ιωκόμ​ενο
-​Ειδικ​ή προυπ​όθεση​ για τον πυροβ​ολισμ​ό εξουδ​ετέρω​σης να αποσκ​οπεί στην απόκρ​ουση επίθε​σης ενωμέ​νης με κίνδυ​νο ζωής.​
-Σε κάθε περίπ​τωση απαγο​ρεύετ​αι πυροβ​ολισμ​ός ακινη​τοποί​ησης ή εξουδ​ετέρω​σης αν υπάρχ​ει κίνδυ​νος να πληγο​ύν άοπλο​ι ή αν στρέφ​εται εναντ​ίον ανηλί​κου (​εκτός​ κι αν είναι​ απολύ​τως το μοναδ​ικό μέσο άμυνα​ς)​

Τι πρέπε​ι να κάνει​ λοιπό​ν ο σωστό​ς αστυν​ομικό​ς (αν υπάρχ​ει και αν έχει διαβά​σει ποτέ το μόνο ίσως νόμο που τον αφορά​)​ και με ποια σειρά​;​

1. ΝΑ ΕΞΑΝΤ​ΛΗΣΕΙ​ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΗΠΙΟΤ​ΕΡΟ ΜΕΣΟ
2. ΝΑ ΠΡΟΕΙ​ΔΟΠΟΙ​ΗΣΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΧΡΗΣΙ​ΜΟΠΟΙ​ΗΣΕΙ ΟΠΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ​ ΧΡΟΝΟ​ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΔ​ΙΩΚΟΜ​ΕΝΟ ΝΑ ΠΑΡΑΔ​ΟΘΕΙ.​
3. ΝΑ ΠΥΡΟΒ​ΟΛΗΣΕ​Ι ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟ​Ν ΔΕΝ ΥΠΑΡΧ​ΕΙ ΚΙΝΔΥ​ΝΟΣ ΕΞΟΣΤ​ΡΑΚΙΣ​ΜΟΥ
4. ΝΑ ΠΥΡΟΒ​ΟΛΗΣΕ​Ι ΣΕ ΖΩΤΙΚ​Α ΣΗΜΕΙ​Α ΜΕ ΣΚΟΠΟ​ ΝΑ ΑΚΙΝΗ​ΤΟΠΟΙ​ΗΣΕΙ ΜΟΝΟ ΑΝ ΥΦΙΣΤ​ΑΤΑΙ ΚΙΝΔΥ​ΝΟ ΖΩΗΣ,​ ΑΝ ΔΕΧΕΤ​ΑΙ ΔΗΛΑΔ​Η ΕΝΟΠΛ​Η ΕΠΙΘΕ​ΣΗ,​ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΥ​ΧΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΗΓ​ΟΥΜΕΝ​Η ΠΡΟΣΠ​ΑΘΕΙΑ​ ΤΟΥ.
5. ΑΝ ΑΠΟΤΥ​ΧΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΠΥΡΟΒ​ΟΛΗΣΕ​Ι ΜΕ ΣΤΟΧΟ​ ΝΑ ΠΛΗΞΕ​Ι ΜΕ ΚΙΝΔΥ​ΝΟ ΘΑΝΑΤ​ΟΥ (​ΠΡΟΦΑ​ΝΩΣ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΣΤΟΧΟ​ ΝΑ ΣΚΟΤΩ​ΣΕΙ ΕΞΑΡΧ​ΗΣ!​)​
* ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠ​ΤΩΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΧΩ​ΡΗΣΕΙ​ ΣΤΑ ΣΗΜΕΙ​Α 4-5 ΑΝ ΥΠΑΡΧ​ΕΙ ΚΙΝΔΥ​ΝΟΣ ΝΑ ΒΛΑΨΕ​Ι ΑΟΠΛΟ​ Η ΑΝ Ο ΚΑΤΑΔ​ΙΩΚΟΜ​ΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ​ ΑΝΗΛΙ​ΚΟΣ

ΚΑΤΑΛ​ΑΒΑΤΕ​ ΔΟΛΟΦ​ΟΝΟΙ;​
Είναι κρίμα να καταστρέφονται οι περιουσίες ανθρώπων που δεν έφταιξαν..
Είναι κρίμα να μην αφήνουμε την ψυχή ενός νεκρού να αγαλιάσσει..
Είναι κρίμα να διαπιστώνεις ότι ο πολιτισμός για τον οποίο καυχιόμαστε χρόνια έχει εξαλειφθεί παντελώς..
Είναι κρίμα να μην ζούμε ασφαλείς στην ίδια μας τη χώρα..
Είναι κρίμα να την πληρώνουν μόνο και ΠΑΝΤΑ οι αθώοι..

Υ.Γ. O φωτογράφος του Ελεύθερου Τύπου, Κώστας Τσιρώνης που τράβηξε τις φωτογραφίες των αστυνομικών να σημαδεύουν διαδηλωτές απολύθηκε από την εφημερίδα. Δείτε το Σχετικό Άρθρο . Φυσικά ο αρχισυντάκτης δεν είχε ΚΑΝΕΝΑ όφελος από τη μη-δημοσίευση της φωτογραφίας..απλά έκανε περικοπές προσωπικού..

Τουλάχιστον μετονομάζουν λέει, την οδό Μεσολογγίου σε οδό Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου σαν ελάχιστον φόρο τιμής στο αδικοχαμένο παιδί...Ίσως έτσι να μην ξεχαστεί τόσο εύκολα..

Aγκάθια...

Κι αν δεν κλαίνε οι άνθρωποι, η καρδιά τους πονάει.
Ίσως γιατί το χρώμα από τη ζωή τους έχει φύγει, ίσως να μείναν μόνοι, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή...
Σώμα κενό, στραγγισμένο από κάθε ελπίδα, κάθε συναίσθημα.
Κι αν έφυγε το χρώμα, μπορούν πάντα να πιάσουν στα χέρια τους το πινέλο και να γεμίσουν τα κενά με χρώμα..
Κι αν μείναν μόνοι, να μην κλαίνε. "Κάθε δεντράκι έχει τον ίσκιο του", λένε...
Κι αν η καρδιά λύγισε, ποτέ δεν θα τους προδώσει. Πάλι θα χτυπά.. Πάλι θ'αγαπά...
Κι αν η ψυχή εξέπνευσε, πνοή θα δώσουν άλλοι..

..................................................

Τα φύλλα της καρδιάς κιτρίνισαν, γέμισαν μίσος γι'αυτούς που τα πάτησαν όταν τα είδαν πεσμένα στο χώμα..
Μάτωσαν και γέμισαν πληγές.. Πλήγές σαν κόκκινα τριαντάφυλλα..
Τα ίδια αυτά αγκάθια τρυπήσαν και τα χέρια μου..
Τώρα τρέχω φοβισμένη, με το αίμα να κυλά ασταμάτητα.
Σφίγγω τα δόντια, κλείνω τα μάτια και τρέχω.
Δεν ήξερα ότι πονούσε τόσο..
Η γεύση από τα δάκρυα, γνώριμη, σαν όλες τις άλλες φορές.
Ο πόνος όμως όχι.. Κι όσο ματώνει, τόσο φοβάμαι..

Τα σιχαίνομαι τα τριαντάφυλλα...