Τα σημάδια

Ακόμη ένα απόγευμα φθινοπώρου που εσύ φεύγεις..
Σαν τότε...
Θυμάσαι;

Χάνεσαι σαν τα φύλλα που στροβιλίζονται στον ακόμη θερμό άνεμο που "χτυπάει" δειλά τους κροτάφους μου...
Όταν το κρύο αρχίσει θα φεύγεις πάλι ;
Θα μένω πάλι μόνη;
Αγκαλιά με τους κορμούς των δέντρων.. στη θαλπωρή τους...
Να μαζεύω τα ξερά κίτρινα φύλλα που άφησες πίσω..
Να τα φυλάω σαν κάτι πολύτιμο...
Ακόμη κι αν έχουν τα σημάδια από τα "βρώμικα παπούτσια" σου επάνω τους...
Αυτά τα σημάδια τα έχω κι εγώ...

Μέσα μου.

Κι όμως...
Ακόμη να τα σβήσω...
Γιατί;
Mη με ρωτάς...

Πάνα μου άρεσαν τα σημάδια σε μέρη που δεν φαίνονται..
Ακόμη κι αν τα σκάρωνα εγώ.
Και τα δικά σου είναι στην καλύτερη κρυψώνα..

Που και που τους ρίχνω μια ματιά για να θυμάμαι..
Την φοβάμαι τη λήθη...
Που και που όμως, τιμωρώ τον εαυτό μου κρύβοντάς τα...

Τότε, αρχίζει και "πιάνει" το κρύο και, σαν παιδί περιμένω το χιόνι που θα καλύψει την πόρτα του μυαλού μου και τον δυνατό αέρα που θα πάρει το κλειδί της από τα χέρια μου...

Και κάπου εκεί, ακόμη ένα κίτρινο φύλλο, ξερό, πέφτει στα χέρια μου...
Με τα ίδια βρώμικα ίχνη σου...

Πέρασες, θαρρώ...
Μα γιατί δεν σε είδα...;
Που είναι τα σημάδια μου;

ΠΟΥ;
...

Ανάποδα...

Σκόρπιοι στίχοι, μόνοι, ξεροί
λέξεις χαμένες..
Χωρίς μια μελωδία, έναν ήχο..
Λέξεις που ποτέ δεν μπόρεσες καν να προφέρεις.

Μια ζωή ανάποδα...

Σκέψεις που πάντα σε βασάνιζαν και,
τη στιγμή εκείνη που νόμισες πως τις απέβαλες,
έγιναν μεμιάς συναισθήματα, βουβά, ανομολόγητα..

Πρώτα έγραφες και έπειτα σκεφτόσουν
σαν η μύτη του μολυβιού να κυλούσε ασυναίσθητα στο χαρτί..
Σαν να μην ήσουν εσύ αυτός που το γήτευε πια...

Πριν καν οι λέξεις βγουν από το στόμα σου, μ'αγαπούσες..
Και πριν καν σου πω κι εγώ ότι σ'αγαπώ, είχες χαθεί στην αγάπη μου.
Όλα ανάποδα..

Ξανά!

Χανόσουν..
Ίσως από φόβο ότι δεν είχες τόση αγάπη να δώσεις,
ίσως πάλι από φόβο ότι δεν θα την άντεχα εγώ..

Δεν ρώτησες ποτέ,
αλλά έμαθες..

Πάλι ανάποδα...

Κι εγώ, χωρίς να σε έχω ζήσει...
Σ'αγάπησα..
Ανάποδα κι εγώ...

Και κάπου εκεί συναντηθήκαμε...
Για πάντα;

Σε μπέρδεψα;

Πάμε την ιστορία από το τέλος...

Πες μου (..."δεν θέλω...")

.....θα μπορούσε να είναι η δημοσίευση με τον τίτλο "Δεν θέλω.."

Ακούστε το κομμάτι (βιντεοκλίπ δεν υπάρχει ακόμη..) και αιερώστε το όπου θέλετε..

Εγώ ξέρω που το αφιερώνω..και "χαίρομαι" που δεν θα το δει..

"Πες μου...πες μου...
πες μου πως θες να με νικάς
πως είσαι εντάξει..πως γελάς...

Πες μου...πες μου...
πες πως θές να νικάς...
μα πρώτα πες μου πως μπορείς...ξεχνώντας με να ζεις..."

Θέλω...

Θέλω...
να κάνω τα ξερά φύλλα να χορέψουν ξανά στη βροχή..

Θέλω...
οι σταγόνες της βροχής να τους δώσουν ξανά ζωή..

Θέλω...
η ζωή μου να αλλάξει μια για πάντα..

Θέλω...
πάντα να είσαι δίπλα μου κρατώντας μου σφιχτά το χέρι..

Θέλω...
τα χέρια σου να να δώσουν ζωή στην νεκρή μου καρδιά..

Θέλω...
να χτυπάει μονάχα μέσα σε αυτά τα δυο χέρια..

Θέλω...
να είσαι πάντα εκεί, ακόμη και απέναντί μου..

Θέλω...
να έχω κάπου να ακουμπάω το κουτάκι με τα αποκαϊδια μου..

Θέλω...
να τα έχεις εσύ για να μπορώ να ξαναγεννηθώ μόνο μες στην αγκαλιά σου..

Θέλω...
να ζώ μέσα στο βλέμμα σου..

Θέλω...
να ξυπνάω στο χαμογελό σου...

Θέλω...
να κοιμάμαι στη θαλπωρή της ανάσας σου..

Θέλω...
να πεθάνω στη σκέψη σου...


Θέλω...
...πολλά;...

Η βουλωμένη μύτη...

"Απάνω στο τραπέζι μου
μαζί με τα ποτήρια
άδειο πακέτο, μια καρδιά
και χαρτομάντηλα μύρια...

Τη βουλωμένη μύτη μου
πως να την ηρεμήσω?..
Μέχρι να φύγω από δω
μύξες πολλές θα "χύσω"...

Αχ!..μπούκωσα και δεν μπορώ
βόηθα με Παναγιά μου
όλο το βράδυ αγκαλιά με
τα χαρτομάντηλά μου...

Ρουφάω, φυσάω, μα τίποτα
είμαι απεγνωσμένη
δυό μέρες τώρα με Ronal
κι ακόμα βουλωμένη...!

Φέρτε μου τρόμπες, τουμποφλώ
σας λέω δεν αντέχω
γι'απόψε δεν μου φτάνουνε
και τα Depon που εχω..."

...από προσωπική εμπειρία...

Koψε και μοίρασε..

...δυο να μοιράζονται τα πάντα ή το κενό...

Σελίδα 45..

Ξεκίνησα διαβάζοντας μία ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη, με τίτλο "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου", βιβλίο δανεισμένο από έναν φίλο, "αναρχικό" κατά κάποιους ή κατά τον ίδιο.
Διαβάζοντας εν μέσω δουλειάς τα ποιήματα του Λειβαδιτη, βρήκα κομμάτια του εαυτού μου μέσα σε "σπασμένες" φράσεις του.. Τι αξία άραγε να είχε η ποίηση αν δεν μπορούσε ούτε αυτή να μας αγγίξει?..
Φτάνοντας στη σελίδα 45 το βλέμμα μου έμεινε κολλημένο στην τελευταία φράση.., διαπίστωση του ποιητή, " Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...".
Παραδοχή πολύ βαθιά και ουσιαστική, τουλάχιστον για κάποιους από εμάς..

Ακούμε, καθημερινά, ανθρώπους να παραπονιούνται και να μειδιούν βλέποντας ερωτευμένα ζευγάρια στη μέση του δρόμου να επιδεικνύουν περιπαθώς τα όσα έχει η καρδιά τους για εκείνον/η που τους κρατά το χέρι. Κοροϊδεύουν τα "σιρόπια" και, άλλοτε πάλι γυρνούν στο σπίτι και κλαίνε βουβά στο μαξιλάρι τους..
Το να έχουμε κάποιον πλάι μας είναι σημαντικό και, για πολλούς βασική ανάγκη..ζωτικής σημασίας. Και οι ίδιοι πάλι άνθρωποι αναγκάζονται να μένουν μόνοι. Δεν ζητιανεύουν αγάπη, ούτε ψίχουλα αυτής.. Πρόσπαθούν απλά μέσα στα ερείπια τους να βρόυν τη δύναμη να ξεκινήσουν από την αρχή, να μπορέσουν να σβήσουν τις πληγές τους και να αγαπήσυν ξανά, και πρώτ'απ'όλα τον εαυτό τους..να μοιραστούν τις ανάγκες τους, τις συνήθειές τους, τα αισθήματά τους, τη μοναξιά τους...
Είναι αυτή η ανάγκη που έχεις, να εμπιστευτείς κάποιον, να μπορέσεις να νιώσεις ξανά πλήρης και ευτυχισμένος... Και η μεγαλύτερη απόδειξη στον εαυτό σου ότι εμπιστεύεσαι αυτόν που έχεις δίπλα σου, είναι ότι μπορείς να κοιμηθείς μαζί του ήρεμα.. Η αγάπη, λένε κάποιοι, είναι η διαφοροποιός αξία ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα. Και η λογική? Αυτή απλά προσπαθεί να ερμηνεύσει την αγάπη..

Μα ποιός μπορεί να ερμηνεύσει την αγάπη?
Τα ρίγη που προκαλεί..
Τους τόσους χτύπους της καρδιάς..
Τη γλυκιά συγκίνηση όταν δέχεσαι την αγκαλιά, το φιλί..
Τον τόσο πόνο όταν αυτός που την προσέφερε έχει φύγει..
Την αξία της..

Πάντα συνοδεύεται από πόνο στην προσπάθειά της να μετατραπεί σε μίσος. Πόνος τον οποίο πρέπει να εκτιμήσεις. Οι περισσότεροι όμως μένουμε στα δάκρυα και στην διατήρησή του..γιατί ίσως έτσι προσπαθούμε ενδόμυχα να διατηρήουμε και την αγάπη... Φαύλος κύκλος.. και μετά μένουμε μόνοι στο σκοτάδι να δακρύζουμε κρυφα..

Ίσως να ήταν καλύτερα τελικα να ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία ανθρώπων..
Ποιός ξέρει..?

Κι αν τα ματια σου δακρύσαν πάντα υπάρχει πίσω από τα σύννεφα ένας ήλιος ή ένα μικρό αεράκι για να τα κάνει να στεγνώσουν..
Μετά τα δάκρυα, θα έχει μείνει μόνο το γλυκό βάρος των βλεφάρων που θέλουν να κλείσουν..
Εκεί είναι που πρέπει αντί για τον "Χάρο", να συναντήσεις το Μορφέα..
Πολλοί είναι αυτοί που λένε "όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται.."
Κι έτσι να είναι..καλύτερα να φοβήθείς να "πεθάνεις" παρά να φοβηθείς να ζήσεις..

Έτσι, μπορεί και να αγαπήσεις ξανά...

Κι αν...;

Κι αν ήμουν αλλιώς;
Μήπως τότε όλα θα μύριζαν πικραμύγδαλο;

Κι αν άλλαζα τα πάντα μέσα μου;
Μήπως θα υπήρχε χώρος και για μένα μέσα σου;

Κι αν έσκιζα τα χαρτόκουτα με τις στάχτες μου;
Μήπως θα έφευγε και ο πόνος μαζί τους;

Κι αν έφευγα ένα βράδυ, χωρίς ν'αφησω σημάδια;
Μήπως θα έτρεχες, μυρίζοντας το άρωμά μου, στα στενά του δρόμου;

Κι αν έκλεινα τα μάτια μου χωρίς να ονειρευτώ;
Μήπως θα ερχόσουν να φτιάξεις εσύ τις εικόνες των κουρασμένων μου βλεφάρων;

Κι αν κάθε χτύπος της καρδίας μου σταματούσε;
Μήπως θα μπορούσες εσυ να τη "φτιάξεις";

Κι αν έφτιαχνα ένα παραμύθι για να ζήσω;
Μήπως και πάλι μόνη θα ήμουν εκεί;

Κι αν τα φύλλα των δέντρων κιτρίνιζαν;
Μήπως θα μισούσα;

Κι αν φύσαγε αέρας δυνατός;
Μήπως θα ξεχνούσα;

Κι αν πριν σε μάθω σε έχανα;
Μήπως θα προλάβαινα να μάθω να χαμογελώ;

Κι αν ολ'αυτά σου έμοιζαν αστεία, χωρίς κάνένα νόημα;
Μήπως να αισθάνομαι θα έπρεπε να σταματήσω;

Κι αν είμαι μόνη ποιός να νοιαστεί;
Μήπως κι η σιωπή δέν είναι μόνη στη σιωπή;