15/3/09

Koψε και μοίρασε..



...δυο να μοιράζονται τα πάντα ή το κενό...

11/3/09

Σελίδα 45..



Ξεκίνησα διαβάζοντας μία ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη, με τίτλο "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου", βιβλίο δανεισμένο από έναν φίλο, "αναρχικό" κατά κάποιους ή κατά τον ίδιο.
Διαβάζοντας εν μέσω δουλειάς τα ποιήματα του Λειβαδιτη, βρήκα κομμάτια του εαυτού μου μέσα σε "σπασμένες" φράσεις του.. Τι αξία άραγε να είχε η ποίηση αν δεν μπορούσε ούτε αυτή να μας αγγίξει?..
Φτάνοντας στη σελίδα 45 το βλέμμα μου έμεινε κολλημένο στην τελευταία φράση.., διαπίστωση του ποιητή, " Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...".
Παραδοχή πολύ βαθιά και ουσιαστική, τουλάχιστον για κάποιους από εμάς..

Ακούμε, καθημερινά, ανθρώπους να παραπονιούνται και να μειδιούν βλέποντας ερωτευμένα ζευγάρια στη μέση του δρόμου να επιδεικνύουν περιπαθώς τα όσα έχει η καρδιά τους για εκείνον/η που τους κρατά το χέρι. Κοροϊδεύουν τα "σιρόπια" και, άλλοτε πάλι γυρνούν στο σπίτι και κλαίνε βουβά στο μαξιλάρι τους..
Το να έχουμε κάποιον πλάι μας είναι σημαντικό και, για πολλούς βασική ανάγκη..ζωτικής σημασίας. Και οι ίδιοι πάλι άνθρωποι αναγκάζονται να μένουν μόνοι. Δεν ζητιανεύουν αγάπη, ούτε ψίχουλα αυτής.. Πρόσπαθούν απλά μέσα στα ερείπια τους να βρόυν τη δύναμη να ξεκινήσουν από την αρχή, να μπορέσουν να σβήσουν τις πληγές τους και να αγαπήσυν ξανά, και πρώτ'απ'όλα τον εαυτό τους..να μοιραστούν τις ανάγκες τους, τις συνήθειές τους, τα αισθήματά τους, τη μοναξιά τους...
Είναι αυτή η ανάγκη που έχεις, να εμπιστευτείς κάποιον, να μπορέσεις να νιώσεις ξανά πλήρης και ευτυχισμένος... Και η μεγαλύτερη απόδειξη στον εαυτό σου ότι εμπιστεύεσαι αυτόν που έχεις δίπλα σου, είναι ότι μπορείς να κοιμηθείς μαζί του ήρεμα.. Η αγάπη, λένε κάποιοι, είναι η διαφοροποιός αξία ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα. Και η λογική? Αυτή απλά προσπαθεί να ερμηνεύσει την αγάπη..

Μα ποιός μπορεί να ερμηνεύσει την αγάπη?
Τα ρίγη που προκαλεί..
Τους τόσους χτύπους της καρδιάς..
Τη γλυκιά συγκίνηση όταν δέχεσαι την αγκαλιά, το φιλί..
Τον τόσο πόνο όταν αυτός που την προσέφερε έχει φύγει..
Την αξία της..

Πάντα συνοδεύεται από πόνο στην προσπάθειά της να μετατραπεί σε μίσος. Πόνος τον οποίο πρέπει να εκτιμήσεις. Οι περισσότεροι όμως μένουμε στα δάκρυα και στην διατήρησή του..γιατί ίσως έτσι προσπαθούμε ενδόμυχα να διατηρήουμε και την αγάπη... Φαύλος κύκλος.. και μετά μένουμε μόνοι στο σκοτάδι να δακρύζουμε κρυφα..

Ίσως να ήταν καλύτερα τελικα να ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία ανθρώπων..
Ποιός ξέρει..?

Κι αν τα ματια σου δακρύσαν πάντα υπάρχει πίσω από τα σύννεφα ένας ήλιος ή ένα μικρό αεράκι για να τα κάνει να στεγνώσουν..
Μετά τα δάκρυα, θα έχει μείνει μόνο το γλυκό βάρος των βλεφάρων που θέλουν να κλείσουν..
Εκεί είναι που πρέπει αντί για τον "Χάρο", να συναντήσεις το Μορφέα..
Πολλοί είναι αυτοί που λένε "όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται.."
Κι έτσι να είναι..καλύτερα να φοβήθείς να "πεθάνεις" παρά να φοβηθείς να ζήσεις..

Έτσι, μπορεί και να αγαπήσεις ξανά...

4/3/09

Κι αν...;



Κι αν ήμουν αλλιώς;
Μήπως τότε όλα θα μύριζαν πικραμύγδαλο;

Κι αν άλλαζα τα πάντα μέσα μου;
Μήπως θα υπήρχε χώρος και για μένα μέσα σου;

Κι αν έσκιζα τα χαρτόκουτα με τις στάχτες μου;
Μήπως θα έφευγε και ο πόνος μαζί τους;

Κι αν έφευγα ένα βράδυ, χωρίς ν'αφησω σημάδια;
Μήπως θα έτρεχες, μυρίζοντας το άρωμά μου, στα στενά του δρόμου;

Κι αν έκλεινα τα μάτια μου χωρίς να ονειρευτώ;
Μήπως θα ερχόσουν να φτιάξεις εσύ τις εικόνες των κουρασμένων μου βλεφάρων;

Κι αν κάθε χτύπος της καρδίας μου σταματούσε;
Μήπως θα μπορούσες εσυ να τη "φτιάξεις";

Κι αν έφτιαχνα ένα παραμύθι για να ζήσω;
Μήπως και πάλι μόνη θα ήμουν εκεί;

Κι αν τα φύλλα των δέντρων κιτρίνιζαν;
Μήπως θα μισούσα;

Κι αν φύσαγε αέρας δυνατός;
Μήπως θα ξεχνούσα;

Κι αν πριν σε μάθω σε έχανα;
Μήπως θα προλάβαινα να μάθω να χαμογελώ;

Κι αν ολ'αυτά σου έμοιζαν αστεία, χωρίς κάνένα νόημα;
Μήπως να αισθάνομαι θα έπρεπε να σταματήσω;

Κι αν είμαι μόνη ποιός να νοιαστεί;
Μήπως κι η σιωπή δέν είναι μόνη στη σιωπή;