28/5/10

Mειζων δε τουτων η αγαπη.. (προς Κορινθιους)



Εαν ταις γλωσσαις των ανθρωπων λαλω και των αγγελων, αγαπην δε μη εχω, γεγονα χαλκος ηχων η κυμβαλον αλαλαζον.
και εαν εχω προφητειαν και ειδω τα μυστηρια παντα και πασαν την γνωσιν, και εαν εχω πασαν την πιστιν ωστε ορη μεθισταναι, αγαπην δε μη εχω, ουθεν ειμι.
καν ψωμισω παντα τα υπαρχοντα μου, και εαν παραδω το σωμα μου ινα καυχησωμαι, αγαπην δε μη εχω, ουδεν ωφελουμαι.

Η αγαπη μακροθυμει, χρηστευεται η αγαπη, ου ζηλοι, [η αγαπη] ου περπερευεται, ου φυσιουται,
ουκ ασχημονει, ου ζητει τα εαυτης, ου παροξυνεται, ου λογιζεται το κακον,
ου χαιρει επι τη αδικια, συγχαιρει δε τη αληθεια·
παντα στεγει, παντα πιστευει, παντα ελπιζει, παντα υπομενει.

Η αγαπη ουδεποτε πιπτει. ειτε δε προφητειαι, καταργηθησονται· ειτε γλωσσαι, παυσονται· ειτε γνωσις, καταργηθησεται.
εκ μερους γαρ γινωσκομεν και εκ μερους προφητευομεν·
οταν δε ελθη το τελειον, το εκ μερους καταργηθησεται.
οτε ημην νηπιος, ελαλουν ως νηπιος, εφρονουν ως νηπιος, ελογιζομην ως νηπιος· οτε γεγονα ανηρ, κατηργηκα τα του νηπιου.
βλεπομεν γαρ αρτι δι εσοπτρου εν αινιγματι, τοτε δε προσωπον προς προσωπον· αρτι γινωσκω εκ μερους, τοτε δε επιγνωσομαι καθως και επεγνωσθην.

Nυνι δε μενει πιστις, ελπις, αγαπη, τα τρια ταυτα·
Mειζων δε τουτων η αγαπη..

29/4/10

Σαν..

Σαν να ξέρεις κάθε μου σκέψη..
Κάθε μου φόβο..
Κάθε κρυφή πτυχή του εαυτού μου..

Με αυτό το ανέλπιστα καθαρό άγγιγμα της φωνής σου..
Σαν να σε ξέρω..
Μα όχι..

Σαν να γεννήθηκες για να΄σαι κοντά μου..
Χωρίς να σε δω...

Μόνο με τις λέξεις αυτές:
"Αθηνα / ευχαριστω για αυτες τις μερες/ σε φιλησα / καλο βραδυ"
Αληθινές ή ψεύτικες..
Θα δείξει..

Σαν να ξύπνησε κάτι μέσα μου..
Και δεν ηταν από την πανσέληνο.. Ούτε από τις "δύσκολες μέρες του μήνα" !

Θα το βάλω ξανά για ύπνο μαζί με τα δαγκωμένα χείλη μου..
Και με ένα φιλί για γλυκιά καληνύχτα να σε συντροφεύει...

Καλό ξημέρωμα..

(αφιερωμένο...)

27/4/10

'Ανοιξη...

Κι αν τώρα δεν θυμάσαι τι χρώμα σκέπαζε τα φύλλα της άνοιξης,
δεν πειράζει.. Θα πρασινίσουν ξανά και, το χώμα θα είναι ξανά υγρό,
σαν εκείνη, την πρώτη φορά που το πατήσαμε..

Τότε είναι που τα πουλιά θα αρχίσουν ξανά να κελαηδούν. Θα πετούν από κλαδί σε κλαδί ευτυχισμένα και θα εξυμνούν τον έρωτά τους. Ανέμελα θα κυνηγούν το ένα το άλλο και τα φύλλα των δέντρων θα κόβονται από τα πράσινα τρυφερά κλωνάρια και θα μας λούζουν καθώς τα μέτωπά μας θα είναι ενωμένα..

Για πάντα;

Μου είπες, το "ποτέ" και το "για πάντα" να μην το λέω..
Πονάει αν δεν "βγει"..
Αν το γράφω, πονάει λιγότερο, μου φαίνεται. Αν δεν στο δείξω πονάω μόνο εγώ..

Η άνοιξη ήρθε.. τα φύλλα πρασίνισαν.. το χώμα έγινε ύγρο... τα πουλιά κελαηδούν χαρούμενα..
Εσύ όμως όχι..

Κι ετσι το "για πάντα" έγινε "ποτέ πια"...
Έτσι απλά..
Με λίγο πόνο... αποτυπωμένο σε μία σελίδα που δεν σκίζεται...

"Η μοναξιά είναι από χώμα" Μ.Βαμβουνάκη

...απόσπασμα...

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!

Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περισσία.

Έρχεται η ώρα που δεν θα σε παίρνω από πίσω σα σκύλος, που δεν θα σε κατασκοπεύω με τη σκέψη, που δε θα σε πολιορκώ με υποθέσεις, που δε θα στήνω αγανακτισμένους διαλόγους στο μυαλό μου μαζί σου τις νύχτες, που δεν θα αγωνιώ για την εντύπωση που σου δίνω.

Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σε απαιτώ δικιά μου. Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. Η καταπληγιασμένη μου φιλαυτία άρχισε να ζαρώνει και να σκύβει κι εγώ αρχίζω να βλέπω εσένα πίσω της και να μπορώ να σε αγαπήσω.

Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. Υπάρχω μόνο και σ’ αγαπώ κι αυτό το “σ’ αγαπώ” που δεν έχει ανάγκη καμία, ούτε καν για ανταπόδωση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες να τ’ ακούς. Φτάνει να το θές.

Τα γράμματα που σου γράφω τα κόβω εδώ. Με περιορίζουν, με μεθούν, γεμίζω παραισθήσεις κι απ’ την αυτοσυγκίνηση τραβάω λάθος δρόμους. Όλο για τον εαυτό μου καταλήγω να μιλώ και να χαϊδολογιέμαι.

Να υπάρχω μονάχα, να σ’ αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια.

Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελλώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω.

Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι.

Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ’ αγάπησα κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.

Εσύ καλή μου, μου δίδαξες την καταστροφή του να σ’ αγαπώ λίγο. Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός, να σε απαιτεί, να σε διεκδικεί. η παρενέργεια του εγωϊστικού έρωτα είναι μια: γενική δηλητηρίαση που την αγάπη την αλλοιώνει σε μίσος.

Η αγάπη δεν είναι κατα περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.

Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και μένα αναμετρήθηκε ο εγωϊσμός μου με το σύμπαν. Αρχίζω να το αναγνωρίζω ύστερα από τόσες μάχες και τόσους τραυματισμούς πως η δόξα του πολέμου είναι η συμφιλίωση κι η δόξα του νικητή η υποταγή. Η ευγενική υποταγή όπως του βράχου που από σθένους περίσσια σκύβει και πλένει με θάλασσα τα πόδια της στεριάς.

Όχι καλή μου αγάπη, εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό. Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, τα πράγματα μεταλλάσσονται κι εγώ τώρα μεταλλάσσω τον απάνθρωπο έρωτά μου, σε αγάπη φιλάνθρωπη.

Δεν θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ εχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σε απαλλάσσω από μένα. Σ΄αγαπώ αληθινά και δεν φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι!

Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα.

Αγαπώντας σε να υπάρχω, τι να τα κάνω τα ίχνη…

Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.

7/3/10

7..




1 ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ
2 ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ
3 ΛΑΓΝΕΙΑ
4 ΟΡΓΗ
5 ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ
6 ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑ
7 ΟΚΝΗΡΙΑ

Διαλέξτε ζωη..

3/2/10

Forever is.. Forever?...



Σκέψεις που όλοι έχουμε κάνει..
Άραγε όταν φεύγει κάποιος από δίπλα μας διαπιστώνουμε οτι μια καρδιά χτυπούσε για δύο;
Ή το βλέπουμε κι όταν είναι ακόμη εκεί;
Ο έρωτας είναι τυφλός, λένε..
Πολλά λένε, αλλά...

Κάποιος φίλος  αναρωτήθηκε αν “μπορεί άραγε μια παλιά αγάπη να παραμείνει στα κρυφά, στις στάχτες της, επικίνδυνα ζωντανή…”

Μπορει.

Γιατί αν ενωθείς μια φορά με έναν άνθρωπο, το κορμί σου πάντα θα θυμάται το άγγιγμα του...
Γιατί αν αυτός φυγει από κοντά σου, τα μάτια σου κάθε φορά που κλαίνε θα θυμούνται τη σκιά του και την πόρτα πίσω της, να κλείνει...
Γιατί αν πλήγωσε την καρδιά σου, αυτή θα συνεχίζει να αγαπά.. Μια τρυπούλα ειναι..Σιγά...!

Το σώμα έχει ανάγκη το άγγιγμα..
Τα μάτια εχουν ανάγκη την εικόνα..
Η καρδιά θελει σταχτη για να κλείσει τις πληγές της.. Τη στάχτη ,όμως, εκείνου/ης που την πλήγωσε.Να την επουλώσει και να την κρατήσει για πάντα μέσα της...

Και δεν θα πονά..

11/1/10

Herbstzeitlose

THERE IS NO PEACE

NO TRUCE

NO PAUSE

NO END

THERE WILL ALWAYS BE

GUILT

IMPURITY

DESPAIR

WE ARE AFRAID (WHY ARE WE AFRAID?)

WE ARE NOT WHAT WAS INTENDED

WE DO NOT KNOW

WHAT WAS INTENDED (WHY ARE WE HERE?)

WE SHIVER

SHUDDER

TREMBLE

WOULD YOU HAVE BEEN BRAVE?

WOULD YOU HAVE BEEN JUST?

7/10/09

Τα σημάδια



Ακόμη ένα απόγευμα φθινοπώρου που εσύ φεύγεις..
Σαν τότε...
Θυμάσαι;

Χάνεσαι σαν τα φύλλα που στροβιλίζονται στον ακόμη θερμό άνεμο που "χτυπάει" δειλά τους κροτάφους μου...
Όταν το κρύο αρχίσει θα φεύγεις πάλι ;
Θα μένω πάλι μόνη;
Αγκαλιά με τους κορμούς των δέντρων.. στη θαλπωρή τους...
Να μαζεύω τα ξερά κίτρινα φύλλα που άφησες πίσω..
Να τα φυλάω σαν κάτι πολύτιμο...
Ακόμη κι αν έχουν τα σημάδια από τα "βρώμικα παπούτσια" σου επάνω τους...
Αυτά τα σημάδια τα έχω κι εγώ...

Μέσα μου.

Κι όμως...
Ακόμη να τα σβήσω...
Γιατί;
Mη με ρωτάς...

Πάνα μου άρεσαν τα σημάδια σε μέρη που δεν φαίνονται..
Ακόμη κι αν τα σκάρωνα εγώ.
Και τα δικά σου είναι στην καλύτερη κρυψώνα..

Που και που τους ρίχνω μια ματιά για να θυμάμαι..
Την φοβάμαι τη λήθη...
Που και που όμως, τιμωρώ τον εαυτό μου κρύβοντάς τα...

Τότε, αρχίζει και "πιάνει" το κρύο και, σαν παιδί περιμένω το χιόνι που θα καλύψει την πόρτα του μυαλού μου και τον δυνατό αέρα που θα πάρει το κλειδί της από τα χέρια μου...

Και κάπου εκεί, ακόμη ένα κίτρινο φύλλο, ξερό, πέφτει στα χέρια μου...
Με τα ίδια βρώμικα ίχνη σου...

Πέρασες, θαρρώ...
Μα γιατί δεν σε είδα...;
Που είναι τα σημάδια μου;

ΠΟΥ;
...

4/10/09

Ανάποδα...



Σκόρπιοι στίχοι, μόνοι, ξεροί
λέξεις χαμένες..
Χωρίς μια μελωδία, έναν ήχο..
Λέξεις που ποτέ δεν μπόρεσες καν να προφέρεις.

Μια ζωή ανάποδα...

Σκέψεις που πάντα σε βασάνιζαν και,
τη στιγμή εκείνη που νόμισες πως τις απέβαλες,
έγιναν μεμιάς συναισθήματα, βουβά, ανομολόγητα..

Πρώτα έγραφες και έπειτα σκεφτόσουν
σαν η μύτη του μολυβιού να κυλούσε ασυναίσθητα στο χαρτί..
Σαν να μην ήσουν εσύ αυτός που το γήτευε πια...

Πριν καν οι λέξεις βγουν από το στόμα σου, μ'αγαπούσες..
Και πριν καν σου πω κι εγώ ότι σ'αγαπώ, είχες χαθεί στην αγάπη μου.
Όλα ανάποδα..

Ξανά!

Χανόσουν..
Ίσως από φόβο ότι δεν είχες τόση αγάπη να δώσεις,
ίσως πάλι από φόβο ότι δεν θα την άντεχα εγώ..

Δεν ρώτησες ποτέ,
αλλά έμαθες..

Πάλι ανάποδα...

Κι εγώ, χωρίς να σε έχω ζήσει...
Σ'αγάπησα..
Ανάποδα κι εγώ...

Και κάπου εκεί συναντηθήκαμε...
Για πάντα;

Σε μπέρδεψα;

Πάμε την ιστορία από το τέλος...

27/8/09

Πες μου (..."δεν θέλω...")




.....θα μπορούσε να είναι η δημοσίευση με τον τίτλο "Δεν θέλω.."

Ακούστε το κομμάτι (βιντεοκλίπ δεν υπάρχει ακόμη..) και αιερώστε το όπου θέλετε..

Εγώ ξέρω που το αφιερώνω..και "χαίρομαι" που δεν θα το δει..

"Πες μου...πες μου...
πες μου πως θες να με νικάς
πως είσαι εντάξει..πως γελάς...

Πες μου...πες μου...
πες πως θές να νικάς...
μα πρώτα πες μου πως μπορείς...ξεχνώντας με να ζεις..."

23/8/09

Θέλω...



Θέλω...
να κάνω τα ξερά φύλλα να χορέψουν ξανά στη βροχή..

Θέλω...
οι σταγόνες της βροχής να τους δώσουν ξανά ζωή..

Θέλω...
η ζωή μου να αλλάξει μια για πάντα..

Θέλω...
πάντα να είσαι δίπλα μου κρατώντας μου σφιχτά το χέρι..

Θέλω...
τα χέρια σου να να δώσουν ζωή στην νεκρή μου καρδιά..

Θέλω...
να χτυπάει μονάχα μέσα σε αυτά τα δυο χέρια..

Θέλω...
να είσαι πάντα εκεί, ακόμη και απέναντί μου..

Θέλω...
να έχω κάπου να ακουμπάω το κουτάκι με τα αποκαϊδια μου..

Θέλω...
να τα έχεις εσύ για να μπορώ να ξαναγεννηθώ μόνο μες στην αγκαλιά σου..

Θέλω...
να ζώ μέσα στο βλέμμα σου..

Θέλω...
να ξυπνάω στο χαμογελό σου...

Θέλω...
να κοιμάμαι στη θαλπωρή της ανάσας σου..

Θέλω...
να πεθάνω στη σκέψη σου...


Θέλω...
...πολλά;...

19/8/09

Η βουλωμένη μύτη...




"Απάνω στο τραπέζι μου
μαζί με τα ποτήρια
άδειο πακέτο, μια καρδιά
και χαρτομάντηλα μύρια...

Τη βουλωμένη μύτη μου
πως να την ηρεμήσω?..
Μέχρι να φύγω από δω
μύξες πολλές θα "χύσω"...

Αχ!..μπούκωσα και δεν μπορώ
βόηθα με Παναγιά μου
όλο το βράδυ αγκαλιά με
τα χαρτομάντηλά μου...

Ρουφάω, φυσάω, μα τίποτα
είμαι απεγνωσμένη
δυό μέρες τώρα με Ronal
κι ακόμα βουλωμένη...!

Φέρτε μου τρόμπες, τουμποφλώ
σας λέω δεν αντέχω
γι'απόψε δεν μου φτάνουνε
και τα Depon που εχω..."

...από προσωπική εμπειρία...

15/3/09

Koψε και μοίρασε..



...δυο να μοιράζονται τα πάντα ή το κενό...

11/3/09

Σελίδα 45..



Ξεκίνησα διαβάζοντας μία ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη, με τίτλο "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου", βιβλίο δανεισμένο από έναν φίλο, "αναρχικό" κατά κάποιους ή κατά τον ίδιο.
Διαβάζοντας εν μέσω δουλειάς τα ποιήματα του Λειβαδιτη, βρήκα κομμάτια του εαυτού μου μέσα σε "σπασμένες" φράσεις του.. Τι αξία άραγε να είχε η ποίηση αν δεν μπορούσε ούτε αυτή να μας αγγίξει?..
Φτάνοντας στη σελίδα 45 το βλέμμα μου έμεινε κολλημένο στην τελευταία φράση.., διαπίστωση του ποιητή, " Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...".
Παραδοχή πολύ βαθιά και ουσιαστική, τουλάχιστον για κάποιους από εμάς..

Ακούμε, καθημερινά, ανθρώπους να παραπονιούνται και να μειδιούν βλέποντας ερωτευμένα ζευγάρια στη μέση του δρόμου να επιδεικνύουν περιπαθώς τα όσα έχει η καρδιά τους για εκείνον/η που τους κρατά το χέρι. Κοροϊδεύουν τα "σιρόπια" και, άλλοτε πάλι γυρνούν στο σπίτι και κλαίνε βουβά στο μαξιλάρι τους..
Το να έχουμε κάποιον πλάι μας είναι σημαντικό και, για πολλούς βασική ανάγκη..ζωτικής σημασίας. Και οι ίδιοι πάλι άνθρωποι αναγκάζονται να μένουν μόνοι. Δεν ζητιανεύουν αγάπη, ούτε ψίχουλα αυτής.. Πρόσπαθούν απλά μέσα στα ερείπια τους να βρόυν τη δύναμη να ξεκινήσουν από την αρχή, να μπορέσουν να σβήσουν τις πληγές τους και να αγαπήσυν ξανά, και πρώτ'απ'όλα τον εαυτό τους..να μοιραστούν τις ανάγκες τους, τις συνήθειές τους, τα αισθήματά τους, τη μοναξιά τους...
Είναι αυτή η ανάγκη που έχεις, να εμπιστευτείς κάποιον, να μπορέσεις να νιώσεις ξανά πλήρης και ευτυχισμένος... Και η μεγαλύτερη απόδειξη στον εαυτό σου ότι εμπιστεύεσαι αυτόν που έχεις δίπλα σου, είναι ότι μπορείς να κοιμηθείς μαζί του ήρεμα.. Η αγάπη, λένε κάποιοι, είναι η διαφοροποιός αξία ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα. Και η λογική? Αυτή απλά προσπαθεί να ερμηνεύσει την αγάπη..

Μα ποιός μπορεί να ερμηνεύσει την αγάπη?
Τα ρίγη που προκαλεί..
Τους τόσους χτύπους της καρδιάς..
Τη γλυκιά συγκίνηση όταν δέχεσαι την αγκαλιά, το φιλί..
Τον τόσο πόνο όταν αυτός που την προσέφερε έχει φύγει..
Την αξία της..

Πάντα συνοδεύεται από πόνο στην προσπάθειά της να μετατραπεί σε μίσος. Πόνος τον οποίο πρέπει να εκτιμήσεις. Οι περισσότεροι όμως μένουμε στα δάκρυα και στην διατήρησή του..γιατί ίσως έτσι προσπαθούμε ενδόμυχα να διατηρήουμε και την αγάπη... Φαύλος κύκλος.. και μετά μένουμε μόνοι στο σκοτάδι να δακρύζουμε κρυφα..

Ίσως να ήταν καλύτερα τελικα να ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία ανθρώπων..
Ποιός ξέρει..?

Κι αν τα ματια σου δακρύσαν πάντα υπάρχει πίσω από τα σύννεφα ένας ήλιος ή ένα μικρό αεράκι για να τα κάνει να στεγνώσουν..
Μετά τα δάκρυα, θα έχει μείνει μόνο το γλυκό βάρος των βλεφάρων που θέλουν να κλείσουν..
Εκεί είναι που πρέπει αντί για τον "Χάρο", να συναντήσεις το Μορφέα..
Πολλοί είναι αυτοί που λένε "όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται.."
Κι έτσι να είναι..καλύτερα να φοβήθείς να "πεθάνεις" παρά να φοβηθείς να ζήσεις..

Έτσι, μπορεί και να αγαπήσεις ξανά...

4/3/09

Κι αν...;



Κι αν ήμουν αλλιώς;
Μήπως τότε όλα θα μύριζαν πικραμύγδαλο;

Κι αν άλλαζα τα πάντα μέσα μου;
Μήπως θα υπήρχε χώρος και για μένα μέσα σου;

Κι αν έσκιζα τα χαρτόκουτα με τις στάχτες μου;
Μήπως θα έφευγε και ο πόνος μαζί τους;

Κι αν έφευγα ένα βράδυ, χωρίς ν'αφησω σημάδια;
Μήπως θα έτρεχες, μυρίζοντας το άρωμά μου, στα στενά του δρόμου;

Κι αν έκλεινα τα μάτια μου χωρίς να ονειρευτώ;
Μήπως θα ερχόσουν να φτιάξεις εσύ τις εικόνες των κουρασμένων μου βλεφάρων;

Κι αν κάθε χτύπος της καρδίας μου σταματούσε;
Μήπως θα μπορούσες εσυ να τη "φτιάξεις";

Κι αν έφτιαχνα ένα παραμύθι για να ζήσω;
Μήπως και πάλι μόνη θα ήμουν εκεί;

Κι αν τα φύλλα των δέντρων κιτρίνιζαν;
Μήπως θα μισούσα;

Κι αν φύσαγε αέρας δυνατός;
Μήπως θα ξεχνούσα;

Κι αν πριν σε μάθω σε έχανα;
Μήπως θα προλάβαινα να μάθω να χαμογελώ;

Κι αν ολ'αυτά σου έμοιζαν αστεία, χωρίς κάνένα νόημα;
Μήπως να αισθάνομαι θα έπρεπε να σταματήσω;

Κι αν είμαι μόνη ποιός να νοιαστεί;
Μήπως κι η σιωπή δέν είναι μόνη στη σιωπή;