Πες μου (..."δεν θέλω...")

.....θα μπορούσε να είναι η δημοσίευση με τον τίτλο "Δεν θέλω.."

Ακούστε το κομμάτι (βιντεοκλίπ δεν υπάρχει ακόμη..) και αιερώστε το όπου θέλετε..

Εγώ ξέρω που το αφιερώνω..και "χαίρομαι" που δεν θα το δει..

"Πες μου...πες μου...
πες μου πως θες να με νικάς
πως είσαι εντάξει..πως γελάς...

Πες μου...πες μου...
πες πως θές να νικάς...
μα πρώτα πες μου πως μπορείς...ξεχνώντας με να ζεις..."

Θέλω...

Θέλω...
να κάνω τα ξερά φύλλα να χορέψουν ξανά στη βροχή..

Θέλω...
οι σταγόνες της βροχής να τους δώσουν ξανά ζωή..

Θέλω...
η ζωή μου να αλλάξει μια για πάντα..

Θέλω...
πάντα να είσαι δίπλα μου κρατώντας μου σφιχτά το χέρι..

Θέλω...
τα χέρια σου να να δώσουν ζωή στην νεκρή μου καρδιά..

Θέλω...
να χτυπάει μονάχα μέσα σε αυτά τα δυο χέρια..

Θέλω...
να είσαι πάντα εκεί, ακόμη και απέναντί μου..

Θέλω...
να έχω κάπου να ακουμπάω το κουτάκι με τα αποκαϊδια μου..

Θέλω...
να τα έχεις εσύ για να μπορώ να ξαναγεννηθώ μόνο μες στην αγκαλιά σου..

Θέλω...
να ζώ μέσα στο βλέμμα σου..

Θέλω...
να ξυπνάω στο χαμογελό σου...

Θέλω...
να κοιμάμαι στη θαλπωρή της ανάσας σου..

Θέλω...
να πεθάνω στη σκέψη σου...


Θέλω...
...πολλά;...

Η βουλωμένη μύτη...

"Απάνω στο τραπέζι μου
μαζί με τα ποτήρια
άδειο πακέτο, μια καρδιά
και χαρτομάντηλα μύρια...

Τη βουλωμένη μύτη μου
πως να την ηρεμήσω?..
Μέχρι να φύγω από δω
μύξες πολλές θα "χύσω"...

Αχ!..μπούκωσα και δεν μπορώ
βόηθα με Παναγιά μου
όλο το βράδυ αγκαλιά με
τα χαρτομάντηλά μου...

Ρουφάω, φυσάω, μα τίποτα
είμαι απεγνωσμένη
δυό μέρες τώρα με Ronal
κι ακόμα βουλωμένη...!

Φέρτε μου τρόμπες, τουμποφλώ
σας λέω δεν αντέχω
γι'απόψε δεν μου φτάνουνε
και τα Depon που εχω..."

...από προσωπική εμπειρία...

Koψε και μοίρασε..

...δυο να μοιράζονται τα πάντα ή το κενό...

Σελίδα 45..

Ξεκίνησα διαβάζοντας μία ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη, με τίτλο "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου", βιβλίο δανεισμένο από έναν φίλο, "αναρχικό" κατά κάποιους ή κατά τον ίδιο.
Διαβάζοντας εν μέσω δουλειάς τα ποιήματα του Λειβαδιτη, βρήκα κομμάτια του εαυτού μου μέσα σε "σπασμένες" φράσεις του.. Τι αξία άραγε να είχε η ποίηση αν δεν μπορούσε ούτε αυτή να μας αγγίξει?..
Φτάνοντας στη σελίδα 45 το βλέμμα μου έμεινε κολλημένο στην τελευταία φράση.., διαπίστωση του ποιητή, " Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...".
Παραδοχή πολύ βαθιά και ουσιαστική, τουλάχιστον για κάποιους από εμάς..

Ακούμε, καθημερινά, ανθρώπους να παραπονιούνται και να μειδιούν βλέποντας ερωτευμένα ζευγάρια στη μέση του δρόμου να επιδεικνύουν περιπαθώς τα όσα έχει η καρδιά τους για εκείνον/η που τους κρατά το χέρι. Κοροϊδεύουν τα "σιρόπια" και, άλλοτε πάλι γυρνούν στο σπίτι και κλαίνε βουβά στο μαξιλάρι τους..
Το να έχουμε κάποιον πλάι μας είναι σημαντικό και, για πολλούς βασική ανάγκη..ζωτικής σημασίας. Και οι ίδιοι πάλι άνθρωποι αναγκάζονται να μένουν μόνοι. Δεν ζητιανεύουν αγάπη, ούτε ψίχουλα αυτής.. Πρόσπαθούν απλά μέσα στα ερείπια τους να βρόυν τη δύναμη να ξεκινήσουν από την αρχή, να μπορέσουν να σβήσουν τις πληγές τους και να αγαπήσυν ξανά, και πρώτ'απ'όλα τον εαυτό τους..να μοιραστούν τις ανάγκες τους, τις συνήθειές τους, τα αισθήματά τους, τη μοναξιά τους...
Είναι αυτή η ανάγκη που έχεις, να εμπιστευτείς κάποιον, να μπορέσεις να νιώσεις ξανά πλήρης και ευτυχισμένος... Και η μεγαλύτερη απόδειξη στον εαυτό σου ότι εμπιστεύεσαι αυτόν που έχεις δίπλα σου, είναι ότι μπορείς να κοιμηθείς μαζί του ήρεμα.. Η αγάπη, λένε κάποιοι, είναι η διαφοροποιός αξία ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα. Και η λογική? Αυτή απλά προσπαθεί να ερμηνεύσει την αγάπη..

Μα ποιός μπορεί να ερμηνεύσει την αγάπη?
Τα ρίγη που προκαλεί..
Τους τόσους χτύπους της καρδιάς..
Τη γλυκιά συγκίνηση όταν δέχεσαι την αγκαλιά, το φιλί..
Τον τόσο πόνο όταν αυτός που την προσέφερε έχει φύγει..
Την αξία της..

Πάντα συνοδεύεται από πόνο στην προσπάθειά της να μετατραπεί σε μίσος. Πόνος τον οποίο πρέπει να εκτιμήσεις. Οι περισσότεροι όμως μένουμε στα δάκρυα και στην διατήρησή του..γιατί ίσως έτσι προσπαθούμε ενδόμυχα να διατηρήουμε και την αγάπη... Φαύλος κύκλος.. και μετά μένουμε μόνοι στο σκοτάδι να δακρύζουμε κρυφα..

Ίσως να ήταν καλύτερα τελικα να ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία ανθρώπων..
Ποιός ξέρει..?

Κι αν τα ματια σου δακρύσαν πάντα υπάρχει πίσω από τα σύννεφα ένας ήλιος ή ένα μικρό αεράκι για να τα κάνει να στεγνώσουν..
Μετά τα δάκρυα, θα έχει μείνει μόνο το γλυκό βάρος των βλεφάρων που θέλουν να κλείσουν..
Εκεί είναι που πρέπει αντί για τον "Χάρο", να συναντήσεις το Μορφέα..
Πολλοί είναι αυτοί που λένε "όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται.."
Κι έτσι να είναι..καλύτερα να φοβήθείς να "πεθάνεις" παρά να φοβηθείς να ζήσεις..

Έτσι, μπορεί και να αγαπήσεις ξανά...

Κι αν...;

Κι αν ήμουν αλλιώς;
Μήπως τότε όλα θα μύριζαν πικραμύγδαλο;

Κι αν άλλαζα τα πάντα μέσα μου;
Μήπως θα υπήρχε χώρος και για μένα μέσα σου;

Κι αν έσκιζα τα χαρτόκουτα με τις στάχτες μου;
Μήπως θα έφευγε και ο πόνος μαζί τους;

Κι αν έφευγα ένα βράδυ, χωρίς ν'αφησω σημάδια;
Μήπως θα έτρεχες, μυρίζοντας το άρωμά μου, στα στενά του δρόμου;

Κι αν έκλεινα τα μάτια μου χωρίς να ονειρευτώ;
Μήπως θα ερχόσουν να φτιάξεις εσύ τις εικόνες των κουρασμένων μου βλεφάρων;

Κι αν κάθε χτύπος της καρδίας μου σταματούσε;
Μήπως θα μπορούσες εσυ να τη "φτιάξεις";

Κι αν έφτιαχνα ένα παραμύθι για να ζήσω;
Μήπως και πάλι μόνη θα ήμουν εκεί;

Κι αν τα φύλλα των δέντρων κιτρίνιζαν;
Μήπως θα μισούσα;

Κι αν φύσαγε αέρας δυνατός;
Μήπως θα ξεχνούσα;

Κι αν πριν σε μάθω σε έχανα;
Μήπως θα προλάβαινα να μάθω να χαμογελώ;

Κι αν ολ'αυτά σου έμοιζαν αστεία, χωρίς κάνένα νόημα;
Μήπως να αισθάνομαι θα έπρεπε να σταματήσω;

Κι αν είμαι μόνη ποιός να νοιαστεί;
Μήπως κι η σιωπή δέν είναι μόνη στη σιωπή;

Αλλαγών συνέχεια...(μετά λύπης μου..)

(Πριν και μετά)

Σήμερα το απόγευμα φεύγοντας από μία γιατρό στους Αμπελόκηπους, αποφάσισα να πάω με τα πόδια μέχρι το Σύνταγμα.. Δεν είχα "κατέβει" καθόλου στο κέντρο από το προηγούμενο Σάββατο.
Καθώς έφτανα στη Βουλή βλέπω 3 κλούβες και αστυνομικούς να σφυρίζουν, ενώ ακούγεται ταυτόχρονα ήχος από κροτίδες. Κάτι φώτιζε στον ουρανό.. σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω πυροτεχνήματα!


Λέω "Δεν είναι δυνατόν!", εξοργισμένη.

Προχωράω για να περάσω απέναντι στην Πλατεία Συντάγματος και βλέπω τα πάντα στολισμένα, το άλλοτε καμένο δέντρο να στέκει στην πλατεία ολόφωτο και στολισμένο, μία μπάντα να παίζει εορταστικά τραγούδια και εκατοντάδες κόσμου να τραβούν φωτογραφίες με τους αλλοδαπούς Άγιους Βασίληδες και με τα τεράστια πλαστικά δώρα που έχουν στηθεί στη μέση της πλατείας.


Μπαλόνια παντού και ένα καρουζέλ που περίμενε τον ευτυχισμένο κόσμο να καβαλήσει τα αλογάκια του..


Όλοι ήταν τόσο χαρούμενοι και τα παιδάκια έτρεχαν από δω κι από κει ψάχνοντας να βρούν τον Άγιο Βασίλη και τις μαμάδες τους που στέκονταν κάτω από το δέντρο και χαμογελούσαν πίνοντας ζεστό καφέ και άκουγαν τις εξαίσιες μελωδίες του Δήμου Αθηναιων..


Πώς μπορούν όλοι αυτοί να μην νοιάζονται? Πως χαμογελούν και τα ξεχνούν όλα μέσα σε λίγες μόλις μέρες? Εγώ δεν μπορώ. Και δεν είμαι η μόνη.. Καθώς κάπνιζα και προχωρούσα μέσα στο πλήθος με πλησίασαν δυο 20χρονοι και μου έδωσαν ένα φυλλάδιο. Τους είπα "Ευχαριστώ παιδιά!" και απομακρύνθηκα λίγο.

Κοίταξα το χαρτί και έκανα 3 βήματα πίσω και τους ρώτησα αν είναι δική τους πρωτοβουλία και μου είπαν " Όχι μόνο δική μας..Θα δεις!", μου χαμογέλασαν και έφυγαν..


Τίποτα δεν έχει τελειώσει.. Και χαίρομαι πολύ γι'αυτό!..

Κάθησα στα σκαλιά της πλατείας μετά από λίγο κοιτάζοντας το σκηνικό με μια διάθεση χώρις περιγραφή, έκανα άλλο ένα τσιγάρο και τράβηξα 1 ακόμη φωτογραφία... Οι 2 νεαροί είχαν κάτσει κι εκείνοι 3 σκαλοπάτια πιο κάτω από εμένα και κοίταζαν τον κόσμο..


Κάπνισα το τσιγάρο μου και ανέβηκα τα σκαλιά για να δω το σύνθημα που είχαν γράψει με σπρέυ στο πεζοδρόμιο απέναντι από τη Βουλή.. Και Ω! του θαύματος..!!....Δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ..!!

Μόνο ένα παιδί 15 χρονών το πολύ, στεκόταν εκεί και, με τα χέρια στη μέση, κοιτούσε τη Βουλή...

Αλλαγές..

(photo taken by Dark Reviews' Myspace Profile )


Σχεδόν μία εβδομάδα πριν όλα άρχισαν να αλλάζουν..Οι νύχτες πήραν άλλο χρώμα. Εκείνο της φωτιάς, και άλλη μυρωδιά, εκείνη του καμένου πλαστικού, των "χημικών", του αίματος..
Το ίδιο βράδυ είχα πάει με παρέα στο θέατρο Άλφα (Πατησίων & Στουρνάρη) για να παρακολουθήσω μία παράσταση. Μια ευαίσθητη παράσταση, γεμάτη ανθρωπιά, δύναμη, που σου άφηνε την αίσθηση ότι όλα μπορούν να αλλάξουν γύρω σου αν πρώτα καταφέρεις να αλλάξεις τον εαυτό σου. Κι όντως όλα άλλαξαν..
Φεύγοντας από την παράσταση, πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε για ένα ποτό. Περνώντας απέναντι από το Πολυτεχνείο είδαμε κινητικότητα, άτομα με πανώ στα χέρια, άλλους που έτρεχαν στη Στουρνάρη, αλλά που να καταλάβουμε?
Πήγαμε τελικά προς την περιοχή μου για ποτό, αμέριμνοι, χωρίς να έχουμε ακούσει τίποτα. Μόλις μάθαμε ότι 2 μπάτσοι είχαν σκοτώσει ένα παιδί και εξεγέρθηκαν οι "αντιεξουσιαστές", παγώσαμε..
Οι επόμενες μέρες κύλισαν ήρεμα για εμάς αλλά άσχημα για την Ελλάδα.
Τα πάντα βρίσκονταν μέσα στις φλόγες και η αστυνομία συνέχιζε "κατακρεουργεί" τα παιδιά που ένιωθαν θλίψη και οργή για το θάνατο του παιδιού, και κατέβαιναν στις πορείες.Θλιβερά σκηνικά και εικόνες ντροπής για την Ελληνική Αστυνομία.
Εικόνες από τα πεδία "μάχης" μεταδίδονταν συνεχώς, ακόμη και την ώρα της ταφής του μικρού Αλέξανδρου.. Πως να σταματήσεις όλους αυτούς που θρηνούν? Όλους αυτούς που είναι οργισμένοι για το χαμό του παιδιού? Οι, κατά τους άρχοντες της τάξης, "ταραξίες". Αλλά και πως να αναπαυθεί η ψυχή αυτού του παιδιού?
Μάλλον ο δήμαρχος Αθηναίων βρήκε τον τρόπο. Θα οργανώσει είπε από του χρόνου την ημέρα της δολοφονίας (εκείνος είπε "του θανάτου")του Αλέξανδρου, τουρνουά ποδοσφαίρου με το όνομά του.. Μεγάλη τιμή.. Νομίζω πως τώρα ηρέμησε η ψυχή του..
Κι όλοι αυτοί που τα σπάνε και τα καίνε όλα γιατί δεν πάνε να βάλουν μία φωτιά στη Βουλή? Στη Γ.Α.Δ.Α? Να σπάσουν στο ξύλο τον μοντελοπνίχτη? Παρά καίνε τα μαγαζιά του κοσμάκη και λεηλατούν αυτοκίνητα και σπίτια.. Αν καίγονταν τα δικά τους σπίτια πως θα ένιωθαν? Αυτοί δεν είναι αναρχικοί, αυτοί είναι άνθρωποι εν βρασμώ ψυχής, αλλά δεν σήκωσαν ποτέ όπλο προς κανέναν. Σε αντίθεση με τον "ράμπο" της ΕΛ.ΑΣ που φοβήθηκε ένα μπουκάλι και τράβηξε τη σκανδάλη. Αν σκότωναν το δικό του παιδί πως θα ένιωθε? Ποιόν θα κατηγορούσε? Αλλά μόνο προς τα μικρά παιδιά το παίζουν μάγκες και εξουσία..

​Χρήση​ όπλου​ γίνετ​αι με 3 προυπ​οθέσε​ις.​

Να έχουν​ εξαντ​ληθεί​ ΟΛΑ τα ηπίοτ​ερα μέσα.​
Να υπάρξ​ει προει​δοποί​ηση οτι θα γίνει​ χρήση​ όπλου​ και εύλογ​ος χρόνο​ς ανταπ​όκρισ​ης
Η χρήση​ όπλου​ να μην είναι​ δυσαν​αλόγη​ με την απειλ​ή.​
-​Εφόσο​ν πληρο​ύνται​ οι προυπ​οθέσε​ις γίνετ​αι χρήση​ όπλου​ με την κλιμά​κωση του άρθρο​υ 1, δηλαδ​ή πρώτα​ εκφοβ​ιστικ​ό (​στον αέρα)​,​ μετά ακινη​τοποί​ησης (σε μη ζωτικ​ά σημεί​α)​ και σε τρίτο​ στάδι​ο εξουδ​ετέρω​ση (​πλήξη​ με κίνδυ​νο θανάτ​ου)​
-​Ειδικ​ή προυπ​όθεση​ για τον εκφοβ​ιστικ​ό πυροβ​ολισμ​ό ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧ​ΕΙ ΚΙΝΔΥ​ΝΟΣ ΕΞΟΣΤ​ΡΑΚΙΣ​ΜΟΥ
-​Ειδικ​ή προυπ​όθεση​ για τον πυροβ​ολισμ​ό ακινη​τοποί​ησης να υπάρχ​ει είτε ένοπλ​η επίθε​ση,​ είτε κίνδυ​νος χρήση​ς όπλου​ από τον καταδ​ιωκόμ​ενο
-​Ειδικ​ή προυπ​όθεση​ για τον πυροβ​ολισμ​ό εξουδ​ετέρω​σης να αποσκ​οπεί στην απόκρ​ουση επίθε​σης ενωμέ​νης με κίνδυ​νο ζωής.​
-Σε κάθε περίπ​τωση απαγο​ρεύετ​αι πυροβ​ολισμ​ός ακινη​τοποί​ησης ή εξουδ​ετέρω​σης αν υπάρχ​ει κίνδυ​νος να πληγο​ύν άοπλο​ι ή αν στρέφ​εται εναντ​ίον ανηλί​κου (​εκτός​ κι αν είναι​ απολύ​τως το μοναδ​ικό μέσο άμυνα​ς)​

Τι πρέπε​ι να κάνει​ λοιπό​ν ο σωστό​ς αστυν​ομικό​ς (αν υπάρχ​ει και αν έχει διαβά​σει ποτέ το μόνο ίσως νόμο που τον αφορά​)​ και με ποια σειρά​;​

1. ΝΑ ΕΞΑΝΤ​ΛΗΣΕΙ​ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΗΠΙΟΤ​ΕΡΟ ΜΕΣΟ
2. ΝΑ ΠΡΟΕΙ​ΔΟΠΟΙ​ΗΣΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΧΡΗΣΙ​ΜΟΠΟΙ​ΗΣΕΙ ΟΠΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ​ ΧΡΟΝΟ​ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΔ​ΙΩΚΟΜ​ΕΝΟ ΝΑ ΠΑΡΑΔ​ΟΘΕΙ.​
3. ΝΑ ΠΥΡΟΒ​ΟΛΗΣΕ​Ι ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟ​Ν ΔΕΝ ΥΠΑΡΧ​ΕΙ ΚΙΝΔΥ​ΝΟΣ ΕΞΟΣΤ​ΡΑΚΙΣ​ΜΟΥ
4. ΝΑ ΠΥΡΟΒ​ΟΛΗΣΕ​Ι ΣΕ ΖΩΤΙΚ​Α ΣΗΜΕΙ​Α ΜΕ ΣΚΟΠΟ​ ΝΑ ΑΚΙΝΗ​ΤΟΠΟΙ​ΗΣΕΙ ΜΟΝΟ ΑΝ ΥΦΙΣΤ​ΑΤΑΙ ΚΙΝΔΥ​ΝΟ ΖΩΗΣ,​ ΑΝ ΔΕΧΕΤ​ΑΙ ΔΗΛΑΔ​Η ΕΝΟΠΛ​Η ΕΠΙΘΕ​ΣΗ,​ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΥ​ΧΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΗΓ​ΟΥΜΕΝ​Η ΠΡΟΣΠ​ΑΘΕΙΑ​ ΤΟΥ.
5. ΑΝ ΑΠΟΤΥ​ΧΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΠΥΡΟΒ​ΟΛΗΣΕ​Ι ΜΕ ΣΤΟΧΟ​ ΝΑ ΠΛΗΞΕ​Ι ΜΕ ΚΙΝΔΥ​ΝΟ ΘΑΝΑΤ​ΟΥ (​ΠΡΟΦΑ​ΝΩΣ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΣΤΟΧΟ​ ΝΑ ΣΚΟΤΩ​ΣΕΙ ΕΞΑΡΧ​ΗΣ!​)​
* ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠ​ΤΩΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΧΩ​ΡΗΣΕΙ​ ΣΤΑ ΣΗΜΕΙ​Α 4-5 ΑΝ ΥΠΑΡΧ​ΕΙ ΚΙΝΔΥ​ΝΟΣ ΝΑ ΒΛΑΨΕ​Ι ΑΟΠΛΟ​ Η ΑΝ Ο ΚΑΤΑΔ​ΙΩΚΟΜ​ΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ​ ΑΝΗΛΙ​ΚΟΣ

ΚΑΤΑΛ​ΑΒΑΤΕ​ ΔΟΛΟΦ​ΟΝΟΙ;​
Είναι κρίμα να καταστρέφονται οι περιουσίες ανθρώπων που δεν έφταιξαν..
Είναι κρίμα να μην αφήνουμε την ψυχή ενός νεκρού να αγαλιάσσει..
Είναι κρίμα να διαπιστώνεις ότι ο πολιτισμός για τον οποίο καυχιόμαστε χρόνια έχει εξαλειφθεί παντελώς..
Είναι κρίμα να μην ζούμε ασφαλείς στην ίδια μας τη χώρα..
Είναι κρίμα να την πληρώνουν μόνο και ΠΑΝΤΑ οι αθώοι..

Υ.Γ. O φωτογράφος του Ελεύθερου Τύπου, Κώστας Τσιρώνης που τράβηξε τις φωτογραφίες των αστυνομικών να σημαδεύουν διαδηλωτές απολύθηκε από την εφημερίδα. Δείτε το Σχετικό Άρθρο . Φυσικά ο αρχισυντάκτης δεν είχε ΚΑΝΕΝΑ όφελος από τη μη-δημοσίευση της φωτογραφίας..απλά έκανε περικοπές προσωπικού..

Τουλάχιστον μετονομάζουν λέει, την οδό Μεσολογγίου σε οδό Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου σαν ελάχιστον φόρο τιμής στο αδικοχαμένο παιδί...Ίσως έτσι να μην ξεχαστεί τόσο εύκολα..

Aγκάθια...

Κι αν δεν κλαίνε οι άνθρωποι, η καρδιά τους πονάει.
Ίσως γιατί το χρώμα από τη ζωή τους έχει φύγει, ίσως να μείναν μόνοι, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή...
Σώμα κενό, στραγγισμένο από κάθε ελπίδα, κάθε συναίσθημα.
Κι αν έφυγε το χρώμα, μπορούν πάντα να πιάσουν στα χέρια τους το πινέλο και να γεμίσουν τα κενά με χρώμα..
Κι αν μείναν μόνοι, να μην κλαίνε. "Κάθε δεντράκι έχει τον ίσκιο του", λένε...
Κι αν η καρδιά λύγισε, ποτέ δεν θα τους προδώσει. Πάλι θα χτυπά.. Πάλι θ'αγαπά...
Κι αν η ψυχή εξέπνευσε, πνοή θα δώσουν άλλοι..

..................................................

Τα φύλλα της καρδιάς κιτρίνισαν, γέμισαν μίσος γι'αυτούς που τα πάτησαν όταν τα είδαν πεσμένα στο χώμα..
Μάτωσαν και γέμισαν πληγές.. Πλήγές σαν κόκκινα τριαντάφυλλα..
Τα ίδια αυτά αγκάθια τρυπήσαν και τα χέρια μου..
Τώρα τρέχω φοβισμένη, με το αίμα να κυλά ασταμάτητα.
Σφίγγω τα δόντια, κλείνω τα μάτια και τρέχω.
Δεν ήξερα ότι πονούσε τόσο..
Η γεύση από τα δάκρυα, γνώριμη, σαν όλες τις άλλες φορές.
Ο πόνος όμως όχι.. Κι όσο ματώνει, τόσο φοβάμαι..

Τα σιχαίνομαι τα τριαντάφυλλα...

Η "πόρτα"...

"Τέλος"...,είπα..
και προσπάθησα να σβήσω όποια μουτζούρα είχα αφήσει τις άλλες φορές.
Είχαν μέινει όμως πολλές και, οι περισσότερες πάνω σε καρδιές και "αρχικά"..
Δεν ξέρω τι μ'έπιασε, ήταν σαν να αναταράχθηκε το "μέσα μου"..Σαν κάτι να ξεχείλισε. Σαν κάτι να είχε σπάσει..
"Άνοιξα" όμως και δεν βρήκα τίποτα. Τίποτα περισσότερο σπασμένο από κάθε άλλη φορά.. Όλα ίδια, όλα θολά και υγρά. Και δεν την μπορώ την υγρασία..Ψάχνω να βρώ την αιτία, που εφταίξα, τι δεν έπρεπε να πω ή να κάνω.
Το ένα τσιγάρο έρχεται μετά το άλλο, ευτυχώς το μόνο μου ποτό είναι το νερό..Άρα έχω αποθέματα! Και δυστυχως η νύχτα ενδέχεται μεγάλη απόψε..
Ακούω το soundtrack της ταινίας "Η εξιλέωση" και γράφω..

(Ωραία ταινία...)

Είναι από αυτές τις νύχτες που κάθεσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, παρέα με το πληκτρολόγιο και τις σκέψεις σου και αναρωτιέσαι γιατί δεν χτυπάει το τηλέφωνο, γιατι αυτές οι νύχτες σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια..?..Γιατί...γιατί..γιατί. Δύσκολο να απαντήσεις.. Και κάπου εδω ξεκινάς να γράφεις..

"Σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα...Όλα ίδια όπως τότε, στην αρχή τους.. Τότε που σε πρωτοσυνάντησα, που άγγιξα τα χέρια σου, που κρύφτηκα στην αγκαλιά σου..Τότε που δάκρυσα σαν μικρό παιδί, που του είχαν αγοράσει το δώρο που ονειρευόταν..
Ακριβό και πανέμορφο, αυτό που πάντα ήθελε.
Από τότε, κάθε βράδυ ήθελε να το έχει μαζί του, δίπλα του,να το βάζει πλάι στο μαξιλάρι του και όταν ξυπνά μεσ στη νύχτα, να το κοιτάζει και να ξέρει ότι είναι εκεί.. Ύστερα θα του χαμογελούσε και θα συνέχιζε τα γλυκά του όνειρα..
Τώρα, ξανά, τα πάντα γύρω γνώριμα, στην ίδια ασάλευτη θέση, σαν να μην έφυγαν ποτέ..
Τα μάτια, το βλέμμα, το δάκρυ.. Τα μάτια σου να κοιτάζουν σιωπηλά. Ένα "γιατι?", να παραμονεύει στα χείλη σου.. Η απάντηση γνωστή κι όμως τόσο τρομαχτική και για τους δύο.. Για σένα ίσως περισσότερο.. Ξέρεις.. Όμως φοβάσαι..Φοβάσαι αυό που θα σου χτυπήσει την πόρτα. Την πόρτα της καρδιάς σου..
Δεν θα σε πονέσει. Το ξέρεις..
Όπως, κι εγώ ξέρω πως δεν θ'ανοίξεις..
"Ένας χτύπος είναι μόνο, δεν μπορεί να σημαίνει πολλά", λες."Θα φύγουν..."
Κι άλλες φορές σου χτύπησαν και άνοιξες.. Και μετά.. Τι?...
Κανείς.. Κανείς πίσω από την πόρτα.. Ίσως ν'αργησες ν'ανοίξεις και να βαρέθηκε. Ίσως πάλι να έφυγε, ίσως να το φαντάστηκες ότι χτύπησε η πόρτα.. Ίσως...
Πάλι βρέθηκες μόνος τότε, να γδέρνεις τη σάρκα σου, μέχρι πού την έσκισες στα δύο. Και δεν βρήκες τίποτα, κανέναν να βρίσκεται πίσω από αυτή τη ρημαδιασμένη πόρτα.

Γιατί άνοιξες τότε?..Γιατί σε μένα?..

Δεν θα μάθω. Δεν θέλεις να μάθω.
Αν προσπαθούσα ακόμη μία φορά, τότε, θα έπαιρνα φόρα και θα έπεφτα πάνω στην πόρτα με ορμή.. Εκείνη, τότε, θα έσπαγε, κι εγώ θα έβρισκα από πίσω της εσένα, πιο "κλειστό" και πιο φοβισμένο από ποτέ..Σαν να ζητάς συγνώμη που κλείδωσες.. Που με έκλεισες έξω.. Μα όσο κι αν μετάνιωσες, δεν ανοιξες ποτέ ξανά την πορτα για να μπω..
Ίσως τελικά θα ήταν καλύτερα να είχα βρεί τοίχο..
Τουλάχιστον έμαθες ποιός χτυπούσε την πόρτα και πόσο ήθελε να μπει μέσα.."

Πέρασε η ώρα.. Οι μουτζούρες έμειναν..
Κάπως έτσι έχει η ιστορία μου γι'απόψε.. Λίγο μελό, λίγο ευαίσθητη, λίγο ντεμοντέ..
Τουλάχιστον είναι αληθινή..
Ποιος νοιάζεται..?

Καληνύχτα...

"Λαχταρώ" ..by Sarah Kane

'Ενας μονόλογος από το θεατρικό έργο "Crave" της Sarah Kane..
Όλα όσα νιώθουμε και πολλές φορές δεν μπορούμε να πούμε, όλα όσα ΔΕΝ μπορούν πολλοί ν'ακούσουν από μας.. 'Οσοι δεν αντέχουν την αγάπη, όσοι δεν δέχονται να την "γνωρίσουν"..Κι όμως εμείς συνεχίζουμε να τα νιώθουμε κραυγάζοντάς τα..

"Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και
να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,

Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,

Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,

Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο, Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω, Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,

Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .."

ΤΡΕΙΣ ΕΥΧΟΥΛΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ!!!

Μετά από πρόσκληση του φίλτατου Gi Gaga Kouni Beli, θα ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου τα για μένα, για τον εχθρό μου και για κάποιον άλλο τα παρακάτωωωωωω....


ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Εύχομαι να βρω κάποια στιγμή το δρόμο μου (και όχι το πεζοδρόμιο)και να ξεκινήσω να θέτω στόχους και να τους "καταφέρνω"...

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΟΥ

Καλά που υπάρχουν κι αυτοί και καταλαβαίνω ποιοί είναι οι πραγματικοί μου φίλοι.
Α! Μια ευχή είπατε! Ξεχάστηκα.. Να καταδικαστείτε να υπάρχετε στη ζωή μου..

ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ Μ'ΑΓΑΠΟΥΝ Η ΛΕΝΕ ΠΩΣ Μ'ΑΓΑΠΟΥΝ

Επειδή η αγάπη είναι πράξεις και όχι απλά λόγια, εύχομαι λοιπόν να είναι πάντα μέσα στη ζωή μου, να ανάβουν τα φώτα της και να ζεσταίνουν την καρδιά μου..

*******

Με τη σειρά μου προσκαλώ την φίλτατη luthien
να το συνεχίσει μιας κι εγώ δεν έχω τόσο πολλούς μπλογκοφίλους..!!

Panta monoi...

Oloi psaxnoume na vroume kapoion pou na mas tairiazei, pou na mas krata to xeri, na mas xaideyei apala ta mallia kai pou sthn agalia tou na aisthanomaste asfaleia kai agaph.. Ayto onomazetai anasfaleia..

Oloi dinoume kai pairnoume mesa stis anthrwpines sxeseis, alla perimenoume panta na lavoume perissotera apo ayta pou dwsame. Ayto onomazetai axaristia kai pleonexia.

Dinoume orkous aiwnias agaphs kai sto telos panta menoume na koitazoume th lexh ayth kai na mas erxetai ahdia kai misos gia ekeinon pou mas thn yposxethike. Ayto onomazetai telma...

Pername wres ateleiwtes perimenontas na xtyphsei to thlefwno kai na akousoume estw kai gia deyterolepta h fwnh ekinou pou agapame..Ayto onomazetai mazoxismos..

Kratame atoma dipla mas mono kai mono gia na mhn ta plhgwsoume alla kai epeidh mas prosferoun xexwrista pragmata. Pligwnontas ton eayto mas prwta kai meta tous allous..Les kai einai h prwth fora pou tha to kanoume..Ayto legetai onomazetai egwismos..

Thrinoume, les kai kapoios dikos mas exei pethanei.. Ki ayto einai thanatos..Giati ena kommati tou eaytou mas exei "fygei" gia panta.. Ayto onomazetai psyxikos ponos..

Eimaste panta ekei gia ton allon, akomh ki an mas pligwse, akomh ki an ekeinos exei fygei, akomh ki an den dei pote ta dakrya mas, akomh ki an den emathe pote tou na agapaei alithina.. Ayto onomazetai agaph...

Diwxnoume atoma pou mas agapane giati h kardia mas anhkei allou.. Ayto onomazetai entimothta...

Eimaste ena synolo apo ola ayta ki akomh perissotera, poname, klaime, gelame, xamogelame, deixnoume sympatheia, misoume, agapame, ma sto telos, kathe vrady menoume monoi..

Last night "i cried myself to sleep..."

A.T...

Πονάς...το ξέρω πως πονάς...

Ύστερα από πρόσκληση της αγαπητής luthien είπα να συμμετάσχω κι εγώ στο παρακάτω blogοπαίχνιδο όπου μου ζητάται να παραθέσω τα τραγούδια εκείνα που με φέρνουν στη φυσιολογική μου διάθεση (almost EMO)..

Μετά από ώριμη, λοιπόν, σκέψη ορίστε μία μικρήήήήή λίστα αυτών..:

Anathema - A natural disaster
Dead can dance - Sacrifice
Radiohead - Creep
Blackmore's night - Wish you were here
Avril Lavigne - When you're gone
After Forever - Cry with a smile
Antimatter - The weight of the world
Rammstein - Ohne Dich
Lux Aeterna - Clint Mansell
Mazzy Star - Fade into you
Blackfield - Blackfield
VNV Nation - Illusion
Diary of Dreams - The valley
Maria Mena - Just hold me
Mortal Love - I make the mistake
Evanescence - Hello
Linkin Park - Numb
Placebo - My sweet prince
Marianne Faithful - There's a ghost
Anathema - One last goodbye / Deep
Within Temptation - Forgiven
Μιχάλης Χατζηγιάννης - Ο βυθός σου
Πυξ Λαξ - Senor
Αλκίνοος Ιωαννίδης - Ο βυθός
Στάθης Δρογόσης - Θα περάσουν οι μέρες
Δημήτρης Κοργιαλάς - Τα σημάδια σου
Ελένη Τσαλιγοπούλου - Το εισιτήριο
και άλλα πολλά...

Με τη σειρά μου προσκαλώ κι εγώ όποιον θέλει( GI GAGA KOUNI BELI, Shadows in silence) να μας ανοίξει την καρδιά του και να συνεχίσει το παιχνιδάκι αυτό!

Steps...

Sometimes we need a person next to us to take care of our steps..
To know know how to make us feel good and happy..
To show us his love without demanding anything back..
Most of these times,we can't have this person next to us..
So don't i..
We always stay with our memories..
We always remember its words, its acts, its love..
We usually wish for love and care, for happiness and goods..
To love is to feel the pain..the loss..the lack..and never give up..
When you're still there even when you're far away from him...
Writing, listening, crying..
The care is something you can gain when you show someone the inner places of yourself.. To show him a reason for him to care for you..
The goods are things you can obtain by working hard and continually proving to yourself and to others that you deserve them..
The difficulty of all these 3 parts of our life seems to be the way through which we'll get all these..
In fact, the most difficult is to keep them and never let those who offered them to you,down..
That's why we all cry..
That's why we all scream...